Η Μάσκα Hannya

 

x

 Η Μάσκα Hannya

Η Arata, μια νεαρή γυναίκα στα 24 της, ζούσε στη σύγχρονη μεγαλούπολη του Τόκιο, μια πόλη όπου το παραδοσιακό και το μοντέρνο συνυπήρχαν σε μια εύθραυστη ισορροπία. Η καθημερινότητά της κυλούσε ήσυχα, με τη δουλειά της σε μια μικρή γκαλερί τέχνης και τις απογευματινές βόλτες στα πάρκα της πόλης να είναι οι κύριες διέξοδοί της. Από παιδί, η Arata λάτρευε τις ιστορίες της γιαγιάς της για τα yūrei – τα πνεύματα που, όπως έλεγε, τριγυρνούν στον κόσμο μας όταν έχουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Παρόλο που τις άκουγε με δέος, τις είχε απορρίψει μεγαλώνοντας ως απλούς θρύλους του. Ωστόσο, εκείνη η ημέρα ήταν διαφορετική. Στη γκαλερί είχε φτάσει μια νέα συλλογή από αντικείμενα εποχής Εdo, και η Arata, πάντα περίεργη, άρχισε να εξετάζει ένα προς ένα τα εκθέματα. Ένα από αυτά, μια αρχαία μάσκα nō φτιαγμένη από ξύλο κυπαρισσιού, της τράβηξε την προσοχή. Η μάσκα απεικόνιζε το πρόσωπο μιας γυναίκας, αλλά τα μάτια της φάνταζαν σχεδόν ζωντανά. Το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο από μια πικρή έκφραση οργής και θλίψης, κάτι που έκανε την Arata να αισθανθεί ένα ανεξήγητο σφίξιμο στην καρδιά.

«Αυτή η μάσκα είναι γνωστή ως Hannya,» της εξήγησε η ιδιοκτήτρια της γκαλερί, μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε σπουδάσει ιαπωνική λαογραφία. «Λέγεται ότι αντιπροσωπεύει το πνεύμα μιας γυναίκας που κατακυριεύτηκε από ζήλια και θυμό. Υπάρχει ένας θρύλος πως, αν κάποιος φορά αυτήν τη μάσκα, μπορεί να δει τον κόσμο όπως τον βλέπουν τα yūrei.» Η Arata ένιωσε ένα παράξενο ρίγος, αλλά δεν έδωσε σημασία. Ήταν σίγουρη πως οι ιστορίες αυτές ανήκαν στο παρελθόν. Ωστόσο, όταν έφτασε στο σπίτι της το βράδυ, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τη μάσκα.

Η επομένη ήταν ημέρα εορτασμού στο Τόκιο. Στην περιοχή Asakusa, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο, φαναράκια φώτιζαν την ατμόσφαιρα, και οι ήχοι των taiko τυμπάνων αντηχούσαν παντού. Η Arata βρέθηκε εκεί μαζί με φίλους, απολαμβάνοντας το φαγητό και τη γιορτινή διάθεση. Ανάμεσα στα περίπτερα, υπήρχε και ένα που φιλοξενούσε παλιές ιαπωνικές μάσκες. Προς μεγάλη της έκπληξη, είδε μια μάσκα σχεδόν πανομοιότυπη με τη Hannya που είχε δει στη γκαλερί.

Αυτή τη φορά, ένιωσε μια ανεξήγητη έλξη. «Πόσο κοστίζει;» ρώτησε τον ιδιοκτήτη του περιπτέρου, έναν άνδρα με σκοτεινά μάτια και ήρεμη φωνή. Εκείνος της απάντησε πως η μάσκα δεν ήταν προς πώληση. «Ανήκει σε κάποιον άλλο. Αλλά φαίνεται πως ίσως την αναζητάς εσύ.» Η Arata, μπερδεμένη αλλά γοητευμένη, αποφάσισε να προχωρήσει παρακάτω. Όμως, όσο περνούσε η ώρα, ένιωθε μια αόρατη παρουσία γύρω της. Το πλήθος έμοιαζε να διαλύεται και οι ήχοι της γιορτής εξασθενούσαν. Όπου σύντομα βρέθηκε μόνη της σε έναν στενό δρόμο, με τα φαναράκια να τρεμοπαίζουν παράξενα.

Ξαφνικά, ένας δυνατός άνεμος σήκωσε το φουστάνι της και, στην άκρη του δρόμου, είδε τη μάσκα Hannya. Ήταν αδύνατο να βρίσκεται εκεί, κι όμως την ένιωσε να την καλεί. Την πλησίασε με δισταγμό και, χωρίς να ξέρει γιατί, την πήρε στα χέρια της. Μόλις άγγιξε τη μάσκα, ένας ψίθυρος γέμισε την ατμόσφαιρα. Ήταν μια γυναικεία φωνή, γεμάτη θλίψη και θυμό. «Βοήθησέ με... να ησυχάσω...» είπε, και η Arata αισθάνθηκε έναν έντονο πόνο στο κεφάλι της. Ήταν σαν να έβλεπε μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου: έναν κόσμο γεμάτο σκιές, με πρόσωπα χωρίς χαρακτηριστικά που την περιτριγύριζαν.

Ξύπνησε λίγα λεπτά αργότερα, καθισμένη στο ίδιο σημείο, αλλά η μάσκα είχε εξαφανιστεί. Ωστόσο, η φωνή της γυναίκας ηχούσε ακόμα στο μυαλό της. Η Arata, ανήσυχη και μπερδεμένη, αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα από τη γκαλερί. Της διηγήθηκε όλα όσα είχαν συμβεί, και εκείνη της εξήγησε πως η Hannya δεν ήταν απλώς μια μάσκα. Ήταν ένα αντικείμενο που συνδεόταν με το πνεύμα μιας γυναίκας που είχε υποφέρει από προδοσία και αδικία, καταδικασμένη να περιπλανιέται ανάμεσα στους  δύο κόσμους.

«Αν θέλεις να βοηθήσεις, πρέπει να ανακαλύψεις την ιστορία της,» είπε η ηλικιωμένη γυναίκα. «Αλλά πρόσεχε – αν δεν είσαι έτοιμη, μπορεί να παγιδευτείς στον κόσμο των yūrei.» Η Arata ένιωσε μια μίξη φόβου και αποφασιστικότητας. Κάτι μέσα της την καλούσε να συνεχίσει. Ήξερε πως η περιπέτειά της μόλις είχε αρχίσει, ξύπνησε την επόμενη μέρα με έναν περίεργο πονοκέφαλο και μια θολή ανάμνηση των γεγονότων της προηγούμενης νύχτας. Δεν ήταν σίγουρη αν όσα είχε βιώσει ήταν αληθινά ή αποτέλεσμα της φαντασίας της, αλλά η αίσθηση της παρουσίας της μάσκας και η φωνή της γυναίκας που της ζητούσε βοήθεια ήταν ακόμα έντονες.

Επιστρέφοντας στη γκαλερί, ζήτησε να δει την ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια. Εκείνη την υποδέχτηκε με μια αυστηρή έκφραση στο πρόσωπό της, σαν να καταλάβαινε πως κάτι ασυνήθιστο είχε συμβεί. «Πρέπει να σου δείξω κάτι,» είπε, οδηγώντας την Arata σε μια μικρή αποθήκη γεμάτη παλιά βιβλία και αντικείμενα από ένα σκονισμένο ράφι, η γυναίκα έβγαλε ένα παλιό ημερολόγιο, με το εξώφυλλο φθαρμένο από τον χρόνο. «Αυτό το ημερολόγιο ανήκε σε μια γυναίκα ονόματι Tomoe. Η ιστορία της είναι συνδεδεμένη με τη μάσκα Hannya.» Η Arata άνοιξε το ημερολόγιο, και τα κίτρινα φύλλα του αποκάλυψαν μια ιστορία γεμάτη πόνο και οργή.

 Η ιστορία της Tomoe

Η Tomoe ήταν μια γυναίκα της περιόδου Edo, γνωστή για την ομορφιά και την εξυπνάδα της. Ζούσε σε ένα μικρό χωριό, όπου την αγαπούσαν όλοι, αλλά η ζωή της άλλαξε δραματικά όταν την πρόδωσε ο αρραβωνιαστικός της. Εκείνος, για να κερδίσει χρήματα και δύναμη, την εγκατέλειψε για να παντρευτεί την κόρη ενός πλούσιου άρχοντα. Η Tomoe, γεμάτη θυμό και θλίψη, κλείστηκε στο σπίτι της και άρχισε να πειραματίζεται με την τέχνη του nō, φτιάχνοντας μάσκες για να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά της. Η μάσκα Hannya ήταν η τελευταία που έφτιαξε, και καθώς την ολοκλήρωσε, φημολογείται πως την κατάρα της έριξε πάνω της, επιτρέποντας στην ψυχή της να ενωθεί με τη μάσκα. Από εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά που κάποιος την άγγιζε, ο θρύλος της ζωντάνευε, φέρνοντας οράματα και οργή στον κάτοχο της μάσκας.

«Το ημερολόγιο τελειώνει ξαφνικά,» είπε η ηλικιωμένη γυναίκα, κλείνοντας το βιβλίο. «Η Tomoe εξαφανίστηκε, αλλά ο θρύλος της μάσκας παραμένει ζωντανός. Αν όσα μου περιγράφεις είναι αληθινά, τότε η ψυχή της ζητά ακόμα λύτρωση.» Εκείνο το βράδυ, η Arata δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Όταν τελικά αποκοιμήθηκε, βρέθηκε σε έναν κόσμο γεμάτο σκιές. Στα όνειρά της είδε την Tomoe, μια γυναίκα με μακριά, μαύρα μαλλιά και μάτια γεμάτα απόγνωση. Η Tomoe περπατούσε σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σπίτι, ψάχνοντας απεγνωσμένα κάτι.

«Πρέπει να το βρεις,» της είπε η Tomoe, στρέφοντας το βλέμμα της στην Arata. «Η αλήθεια κρύβεται στο παρελθόν.» Όταν ξύπνησε, η Arata ένιωθε σαν να είχε περάσει μια ολόκληρη μέρα στον κόσμο του ονείρου. Η εικόνα της Tomoe και τα λόγια της δεν μπορούσαν να φύγουν από το μυαλό της. Αποφάσισε να επισκεφτεί το χωριό όπου, σύμφωνα με το ημερολόγιο, είχε ζήσει η Tomoe. Το χωριό, αν και μικρό, είχε γίνει τουριστικό αξιοθέατο λόγω των θρύλων που το περιέβαλλαν. Οι ντόπιοι μιλούσαν ακόμα για τη μάσκα Hannya, αλλά οι περισσότεροι την έβλεπαν ως μύθο για να προσελκύουν επισκέπτες. Η Arata, ωστόσο, ανακάλυψε μια παλιά βιβλιοθήκη, όπου εντόπισε αρχεία και ιστορίες που δεν υπήρχαν στο ημερολόγιο.

Έμαθε ότι η Tomoe είχε αφήσει πίσω της έναν μικρό γιο, τον οποίο είχε προσπαθήσει να προστατεύσει από την οργή της. Ο γιος αυτός είχε δημιουργήσει μια κρυφή παράδοση στο χωριό: κάθε χρόνο, στη διάρκεια ενός συγκεκριμένου εορτασμού, οι ντόπιοι έφτιαχναν μάσκες για να τιμήσουν την Tomoe και να απαλύνουν το πνεύμα της.

Η Arata συνειδητοποίησε ότι η δική της εμπειρία με τη μάσκα δεν ήταν τυχαία. Η Tomoe ήθελε να αποκαλυφθεί η πλήρης αλήθεια της ιστορίας της και να σταματήσει η διαιώνιση του πόνου της. Ωστόσο, η παρουσία της μάσκας είχε αρχίσει να επηρεάζει την καθημερινή ζωή της Arata.

Στο γραφείο της, τα έργα τέχνης έπεφταν χωρίς λόγο, τα φώτα τρεμόπαιζαν, και οι συνεργάτες της άρχισαν να παρατηρούν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ένας από αυτούς την πλησίασε μια μέρα και της είπε: «Ακούω ψιθύρους από το γραφείο σου, όταν λείπεις. Είναι σαν κάποιος να βρίσκεται εκεί.» Η Arata κατάλαβε πως ο θρύλος της μάσκας είχε περάσει στον κόσμο της. Ήξερε ότι έπρεπε να ανακαλύψει το τελευταίο κομμάτι του παζλ για να δώσει τέλος σε όλα. 

Η ιστορία της Tomoe είχε γίνει πλέον προσωπική υπόθεση για την Arata. Οι θρύλοι δεν ήταν απλώς ιστορίες του παρελθόντος – είχαν δύναμη να επηρεάζουν το παρόν. Και τώρα, η Arata είχε αναλάβει την ευθύνη να ενώσει το παρελθόν και το παρόν, για να φέρει την ισορροπία που τόσο απελπισμένα ζητούσε το πνεύμα της Tomoe. Η Arata βρέθηκε για άλλη μια φορά ξύπνια μέσα στη νύχτα, ανήσυχη και με την αίσθηση πως κάποιος την παρακολουθούσε. Το σκοτάδι του δωματίου της ήταν σχεδόν αποπνικτικό, όταν μια αχνή φιγούρα φάνηκε στη γωνία. Ένα ψυχρό ρίγος την κατέκλυσε.

Η φιγούρα άρχισε να διαγράφεται καθαρότερα: μια γυναίκα με μακριά μαύρα μαλλιά και ένα πρόσωπο που έμοιαζε με την Tomoe, όπως την είχε δει στα όνειρά της. Μόνο που τώρα τα χαρακτηριστικά της είχαν αλλοιωθεί. Τα μάτια της έλαμπαν από μίσος, και το πρόσωπό της έμοιαζε με εκείνο της μάσκας Hannya. Η Arata προσπάθησε να κινηθεί, αλλά τα πόδια της είχαν παγώσει από τον φόβο. «Tomoe;» ψιθύρισε, αν και ήξερε ότι η απάντηση ήταν μπροστά της. Η φιγούρα άρχισε να κινείται προς το μέρος της, με το βάρος της παρουσίας της να γεμίζει το δωμάτιο. «Εσύ τόλμησες να με ξυπνήσεις,» είπε η Tomoe με φωνή γεμάτη παράπονο και οργή. «Χρόνια περίμενα να έρθει κάποιος. Να καταλάβει. Αλλά δεν ήρθες για να με ελευθερώσεις. Ήρθες για να με δέσεις ξανά στο παρελθόν.»

Η Arata ένιωθε τις λέξεις να τη διαπερνούν, σαν αιχμηρά μαχαίρια. «Δεν θέλω να σου κάνω κακό. Θέλω μόνο να καταλάβω. Γιατί είσαι ακόμα εδώ; Τι ζητάς;» Η Tomoe σταμάτησε απότομα. Τα μάτια της στένεψαν. «Ζητώ δικαιοσύνη. Ζητώ να πληρώσουν για την προδοσία τους. Κι αν δεν το κάνεις εσύ, τότε θα το κάνω εγώ. Και θα ξεκινήσω από εκείνους που αγαπάς.» 

Η Arata δεν κατάλαβε αμέσως τι εννοούσε η Tomoe, μέχρι που ένα ψυχρό ρεύμα αέρα πέρασε από δίπλα της. Ο σύντροφός της, ο Kaito, κοιμόταν στον καναπέ επειδή είχε ξενυχτήσει από την δουλειά. Πριν προλάβει να αντιδράσει, η Tomoe εξαφανίστηκε μέσα σε ένα κύμα σκοτεινής ενέργειας. Έτρεξε προς το δωμάτιο που ήταν ο Kaito, νιώθοντας τον πανικό να της κόβει την ανάσα. Τον βρήκε να κοιμάται, αλλά η μορφή της Tomoe αιωρούνταν πάνω από τον καναπέ. Τα μακριά της νύχια έμοιαζαν έτοιμα να τον αγγίξουν. «Άφησέ τον!» φώναξε η Arata, τρέχοντας προς το μέρος τους.

Η Tomoe γύρισε το κεφάλι της αργά, κοιτάζοντας την Arata με ένα βλέμμα γεμάτο οργή. «Τόσοι άνθρωποι με εγκατέλειψαν. Όπως κι εσύ θα εγκαταλειφθείς. Όπως κι εκείνος...» Η Arata στάθηκε ανάμεσα στην Tomoe και τον Kaito. «Δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία σου! Άφησέ τον έξω από αυτό!» Η Tomoe γέλασε πικρά. «Όλοι είναι μέρος της ιστορίας. Κανείς δεν είναι αθώος. Αν θέλεις να τον προστατεύσεις, τότε βρες το τέλος που μου αξίζει.»

Με μια απότομη κίνηση, η Tomoe εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω της το δωμάτιο παγωμένο και σκοτεινό. Ο Kaito ξύπνησε ξαφνιασμένος, κοιτάζοντας την Arata με έκπληξη. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε. Η Arata δεν ήξερε πώς να του εξηγήσει. «Δεν είναι τίποτα» είπε τελικά, προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή της. «Ήταν απλώς ένας εφιάλτης.» αλλά ήξερε πως δεν ήταν. Η Tomoe είχε γίνει πραγματική απειλή, όχι μόνο για εκείνη, αλλά και για όποιον ήταν κοντά της. Την επόμενη μέρα, η Arata αποφάσισε να πει την αλήθεια στον Kaito. Συναντήθηκαν σε μια μικρή καφετέρια, μακριά από το σπίτι, όπου μπορούσαν να μιλήσουν χωρίς φόβο να τους παρακολουθεί η Tomoe.

«Πρέπει να σου πω κάτι,» ξεκίνησε η Arata, κοιτάζοντας τον Kaito στα μάτια. «Η μάσκα που βρήκα στη γκαλερί... δεν είναι απλώς ένα αντικείμενο τέχνης. Κουβαλάει μαζί της έναν θρύλο. Και χθες το βράδυ... η Tomoe, το πνεύμα που τη στοιχειώνει, εμφανίστηκε.» Ο Kaito την κοίταξε σιωπηλά, προσπαθώντας να επεξεργαστεί όσα του έλεγε. «Πνεύμα; Θες να πεις ότι είδες ένα φάντασμα;» «Όχι μόνο το είδα,» απάντησε η Arata. «Απειλεί να σε βλάψει. Πιστεύει πως όλοι γύρω μου είναι μέρος της προδοσίας που υπέστη. Δεν ξέρω πώς να την σταματήσω, αλλά ξέρω ότι πρέπει να βρω έναν τρόπο.»

Ο Kaito την έπιασε από το χέρι. «Ό,τι κι αν είναι αυτό, δεν θα το αντιμετωπίσεις μόνη σου. Θα βρούμε μια λύση μαζί.» «Δηλαδή με πιστεύεις;» τον ρωτάει αφού σε όποιον άλλον τα πει όλα αυτά θα την περάσουν για τρελή. «Ποτέ δεν θα σκαρφιζόσουν τέτοια ιστορία εσύ» της απαντά και εκείνη γελάει. Η Arata ήθελε να τον πιστέψει, αλλά μέσα της ήξερε ότι η Tomoe δεν θα σταματούσε μέχρι να εκπληρωθεί η επιθυμία της για δικαιοσύνη. Τη νύχτα εκείνη, καθώς ο Kaito και η Arata προσπαθούσαν να καταστρώσουν ένα σχέδιο, το διαμέρισμα γέμισε με έναν ψυχρό άνεμο. Τα φώτα τρεμόπαιξαν, και μια σκιά άρχισε να σχηματίζεται στο σαλόνι.

Η Tomoe εμφανίστηκε ξανά, πιο επιβλητική από ποτέ. «Δεν καταλαβαίνεις, Arata. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα. Είμαι μέρος σου τώρα. Και αν δεν με βοηθήσεις, θα καταστρέψω ό,τι αγαπάς.» Η Arata στάθηκε μπροστά στον Kaito, με αποφασιστικότητα στο βλέμμα της. «Δεν θα σε αφήσω να τον βλάψεις. Πες μου τι θέλεις να κάνω.» Η Tomoe πλησίασε. Το πρόσωπό της ήταν γεμάτο πόνο και οργή. «Θέλω την αλήθεια. Θέλω να μάθω γιατί με πρόδωσαν. Και θέλω εκείνοι που ευθύνονται να πληρώσουν.» «Δεν μπορώ να διορθώσω κάτι που συνέβη πριν από αιώνες!» φώναξε η Arata.

Η Tomoe γέλασε, αλλά το γέλιο της ήταν γεμάτο απελπισία. «Τότε θα πληρώσεις εσύ. Ή αυτός.» Έδειξε τον Kaito με ένα μακρύ, κοκαλιάρικο δάχτυλο. Η Arata ένιωσε τον χρόνο να παγώνει. Είχε μπροστά της μια επιλογή: να παραδοθεί στην οργή της Tomoe ή να βρει έναν τρόπο να σπάσει τον κύκλο εκδίκησης και πόνου. Καθώς η Tomoe εξαφανιζόταν ξανά, αφήνοντας πίσω της ένα αίσθημα απειλής, η Arata κατάλαβε ότι είχε φτάσει η ώρα για δράση. Το κλειδί βρισκόταν στον θρύλο, στην ιστορία της Tomoe, και ίσως σε κάτι που ακόμα δεν είχε ανακαλύψει. Η Arata αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να αφήσει την οργή της Tomoe να καταστρέψει τη ζωή της και όσους αγαπούσε. Έπρεπε να εμβαθύνει στον θρύλο, να βρει την αλήθεια πίσω από την προδοσία και να ανακαλύψει έναν τρόπο να ηρεμήσει την ψυχή της Tomoe. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της – ένα ταξίδι που δεν ήταν μόνο εξωτερικό αλλά και εσωτερικό.

Η πρώτη στάση της Arata ήταν μια παλιά βιβλιοθήκη στο κέντρο της πόλης. Εκεί, βρήκε αρχαία κείμενα και χειρόγραφα που αναφέρονταν σε θρύλους για πνεύματα και μάσκες. Με τη βοήθεια του Kaito, ξεκίνησε να συλλέγει πληροφορίες. Ανακάλυψε ότι η μάσκα Hannya συνδέεται με ιστορίες για γυναίκες που είχαν προδοθεί και μεταμορφωθεί από την οργή και τη θλίψη τους σε εκδικητικά πνεύματα. Καθώς διάβαζε, ένα όνομα ξεχώρισε: ο Ναός του Φεγγαριού, ένας αρχαίος ναός που φημολογούνταν ότι φιλοξενούσε σοφούς δράκους – πνεύματα που κατείχαν τη σοφία των αιώνων και μπορούσαν να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους σε δύσκολες στιγμές.

Η Arata όμως είχε αρχίσει να παρατηρεί κάτι παράξενο. Όσο περισσότερο κρατούσε τη μάσκα ή έμενε κοντά της, τόσο πιο έντονα γίνονταν τα όνειρα και τα οράματά της. Ένα βράδυ, καθώς αποκοιμήθηκε με τη μάσκα δίπλα της, βρέθηκε σε έναν μυστηριώδη κόσμο – έναν κόσμο γεμάτο ομίχλη και φως από το φεγγάρι. Εκεί, άκουσε μια βαριά φωνή. «Πλησιάζεις τη διαδρομή που πρέπει να πάρεις, θνητή. Αλλά έχεις το θάρρος να συνεχίσεις;» 

Μπροστά της εμφανίστηκε ένας δράκος με λέπια που λαμποκοπούσαν σαν ασήμι. Το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό, σαν να μπορούσε να δει βαθιά μέσα στην ψυχή της. «Ποιος είσαι;» ρώτησε η Arata, παλεύοντας να κρατήσει την ψυχραιμία της. «Είμαι ο φύλακας της γνώσης που αναζητάς. Αν θέλεις να σώσεις την ψυχή εκείνης που σε στοιχειώνει, πρέπει να περάσεις από τις δοκιμασίες μου.»

Κάθε βράδυ, η Arata επέστρεφε στον ίδιο κόσμο μέσα στα όνειρά της. Εκεί την περίμενε μια νέα δοκιμασία. Στην πρώτη δοκιμασία, ο δράκος τη ρώτησε, «Τι είσαι διατεθειμένη να θυσιάσεις για να πετύχεις τον στόχο σου;» Η Arata σκέφτηκε την ερώτηση βαθιά. Αντιλήφθηκε ότι η αποστολή της απαιτούσε όχι μόνο θάρρος αλλά και πίστη – πίστη στις δικές της δυνάμεις και στην καλοσύνη που υπήρχε ακόμα μέσα βαθιά στην Tomoe.

Στη δεύτερη δοκιμασία, η Arata βρέθηκε αντιμέτωπη με τις πιο βαθιές της φοβίες. Ένα σκοτεινό δάσος την περικύκλωσε, γεμάτο με ψιθύρους και αναμνήσεις από την Tomoe. Έπρεπε να περάσει μέσα από τη σκοτεινιά χωρίς να παραδοθεί στον φόβο. «Η οργή δεν είναι δική σου,» της είπε ο δράκος όταν ολοκλήρωσε τη δοκιμασία.  «Μην την αφήσεις να σε κυριεύσει.» Με το που ακούστηκαν τα λόγια του δράκου, η Arata βρέθηκε απέναντι στις παλιές της φοβίες… Της εγκατάλειψης..

Ήταν έτοιμη να τα παρατήσει, έπεσε κάτω στο έδαφος ανήμπορη.  «Σήκω Arata» ακούει ξαφνικά την φωνή της γιαγιά της. Θυμήθηκε όλες τις καλές αναμνήσεις που είχε μαζί της και όλους τους θρύλους που είχε μάθει από εκείνη κι έτσι της έδωσε δύναμη.

Στην τρίτη δοκιμασία, βρέθηκε μπροστά σε ένα αρχαίο παζλ. Ένα τεράστιο μωσαϊκό έπρεπε να ανακατασκευαστεί για να αποκαλύψει την ιστορία της Tomoe. Εδώ η Arata συνειδητοποίησε τη σημασία της αλήθειας. Οι εικόνες αποκάλυψαν ότι η Tomoe δεν είχε προδοθεί μόνο από τους δικούς της, αλλά και από τις ίδιες της τις επιλογές, που είχαν οδηγήσει στον θάνατό της. Μετά από εβδομάδες ονείρων και δοκιμασιών, η Arata βρέθηκε για άλλη μια φορά μπροστά στον δράκο. Αυτή τη φορά, δεν την κοιτούσε με αμφιβολία αλλά με σεβασμό.

«Είσαι έτοιμη,» είπε. «Η μάσκα δεν είναι απλώς ένα αντικείμενο. Είναι ο καθρέφτης της ψυχής της Tomoe. Για να την ηρεμήσεις, πρέπει να της δείξεις ότι μπορεί να συγχωρέσει – όχι τους άλλους, αλλά τον εαυτό της.»

Ο δράκος έσκυψε το κεφάλι του. «Το επόμενο βήμα είναι δικό σου.» Η Arata ξύπνησε, κρατώντας τη μάσκα στο χέρι της. Ήξερε ότι το πιο δύσκολο κομμάτι του ταξιδιού της ήταν μπροστά της. Δεν είχε να κάνει μόνο με την Tomoe, αλλά και με τη δική της ικανότητα να βρει τη λύτρωση μέσα από την κατανόηση και τη συμπόνια. Η νύχτα είχε πέσει βαριά πάνω στην πόλη, και η Arata μπορούσε να αισθανθεί την παρουσία της Tomoe παντού γύρω της. Ήταν η ώρα για την τελική αναμέτρηση, και η Arata δεν ήταν σίγουρη αν θα έβγαινε ζωντανή από αυτό. Ωστόσο, η μάσκα στα χέρια της ένιωθε πιο ελαφριά από ποτέ, σαν να είχε αποδεχτεί τον σκοπό της.

Στο διαμέρισμά της, ο Kaito ετοίμαζε προστατευτικά φυλαχτά από χαρτί με ιερά σύμβολα που είχαν βρει στα βιβλία. «Δεν θα σε αφήσω να το κάνεις μόνη σου,» είπε. «Δεν είναι μόνο δική μου μάχη, Kaito,» απάντησε η Arata, κοιτάζοντάς τον στα μάτια. «Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι η Tomoe δεν θα σταματήσει αν δει εσένα ως αδύναμο σημείο μου.»

«Δεν με νοιάζει,» της είπε, ακουμπώντας ένα φυλαχτό στο στήθος του. «Είμαστε μαζί σε αυτό.» Η Arata και ο Kaito πήγαν στο πιο παλιό σημείο της πόλης, ένα εγκαταλελειμμένο ιερό που είχε αφιερωθεί στη θεά του φεγγαριού. Ήταν το μέρος που οι θρύλοι έλεγαν ότι είχε ξεκινήσει η ιστορία της Tomoe, το μέρος όπου η οργή της είχε γεννηθεί. Καθώς έφτασαν, η ατμόσφαιρα γέμισε με έναν παγωμένο αέρα. Ομίχλη άρχισε να απλώνεται από τις σκιές, και μια φιγούρα αναδύθηκε από το σκοτάδι. Η Tomoe φάνταζε πιο τρομακτική από ποτέ, με την οργή της να καίει στα μάτια της.

«Γύρισες,» είπε, η φωνή της γεμάτη πικρία. «Και έφερες κι αυτόν μαζί σου.» Η Arata στάθηκε μπροστά από τον Kaito, προστατεύοντάς τον. «Ήρθα για να σου πω την αλήθεια, Tomoe. Βρήκα τα κομμάτια της ιστορίας σου και καταλαβαίνω τώρα τον πόνο σου.» Η Tomoe γέλασε, ένα γέλιο γεμάτο σαρκασμό. «Νομίζεις ότι καταλαβαίνεις τον πόνο μου; Πώς είναι να σε προδίδουν εκείνοι που αγαπάς; Να σε θυσιάζουν για την ίδια τους τη σωτηρία;» Η Arata ύψωσε τη μάσκα, δείχνοντάς τη στην Tomoe. «Δεν είσαι μόνη σου σε αυτόν τον πόνο, Tomoe. Έμαθα ότι η προδοσία που σε κατέστρεψε δεν ήταν τόσο απλή όσο φαντάστηκες. Οι άνθρωποι που σε πρόδωσαν φοβήθηκαν την οργή σου, την επιρροή σου. Αλλά ο θάνατός σου δεν ήταν το τέλος. Ήταν η αρχή ενός κύκλου οργής που δεν τελείωσε ποτέ.»

Η Tomoe φάνηκε να διστάζει για μια στιγμή, η μορφή της πάλλεται μεταξύ της ανθρώπινης και της πνευματικής υπόστασής της. «Και τι προτείνεις; Να συγχωρήσω; Να αφήσω τον θυμό μου;» «Όχι για εκείνους, αλλά για εσένα,» απάντησε η Arata. «Η οργή σου σε κρατά δεμένη σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι η εκδίκηση που σε λυτρώνει, αλλά η κατανόηση και η αποδοχή του παρελθόντος.» Πριν προλάβει η Tomoe να απαντήσει, η οργή της ξαναφούντωσε. «Δεν μπορώ να συγχωρήσω!» φώναξε και η μορφή της μεγάλωσε, γεμίζοντας το ιερό με σκοτάδι. Οι τοίχοι άρχισαν να τρίζουν, και το έδαφος κάτω από τα πόδια τους ταλαντεύτηκε.

Η Arata φόρεσε τη μάσκα, προσπαθώντας να αντέξει την επιρροή της. Με τη βοήθειά της, μπόρεσε να δει μέσα από τα μάτια της Tomoe, να νιώσει τον πόνο της. Ωστόσο, η Tomoe στράφηκε προς τον Kaito, βλέποντάς τον ως στόχο. «Αν θέλεις να προστατεύσεις την αλήθεια, τότε δείξε μου αν αξίζει να παλέψεις!» φώναξε η Tomoe και εξαπέλυσε την ενέργειά της προς τον Kaito.

Ο Kaito ύψωσε τα φυλαχτά που είχε φτιάξει, σχηματίζοντας μια προστατευτική ασπίδα. Το φως από τα σύμβολα αντήχησε στο σκοτάδι, αλλά το πνεύμα της Tomoe ήταν πολύ δυνατό. Ο Kaito χτυπήθηκε, πέφτοντας στο έδαφος. «Kaito!» φώναξε η Arata, τρέχοντας προς το μέρος του. Η Tomoe φάνηκε να διστάζει ξανά. Η οργή της υποχώρησε για μια στιγμή, καθώς είδε την Arata να προστατεύει τον Kaito, όπως και εκείνη κάποτε είχε προστατέψει αυτούς που αγαπούσε. Η Arata, με δάκρυα στα μάτια, στράφηκε προς την Tomoe. «Αυτή δεν είναι η λύση, Tomoe. Αν συνεχίσεις να πληγώνεις, θα συνεχίσεις να είσαι παγιδευμένη στον κύκλο του πόνου. Πρέπει να αφήσεις την ψυχή σου να ηρεμήσει.»

Με τη μάσκα στο χέρι, η Arata πλησίασε την Tomoe. «Άφησέ με να σε βοηθήσω να βρεις ειρήνη.» Η Tomoe πλησίασε αργά, και για πρώτη φορά, τα μάτια της δεν έδειχναν μόνο οργή αλλά και λύπη. Η Arata έβαλε τη μάσκα στο πρόσωπό της, επιτρέποντας στην ψυχή της Tomoe να δει τον κόσμο μέσα από εκείνη. «Μπορείς να συγχωρέσεις,» είπε η Arata. «Δεν χρειάζεται να ξεχάσεις, αλλά μπορείς να αποδεχτείς.»

Η Arata στεκόταν μπροστά στην Tomoe, η οποία τώρα είχε αποκτήσει πλήρως τη μορφή ενός yūrei γεμάτου οργή και δύναμη. Ο Kaito, πληγωμένος αλλά αποφασισμένος, βρισκόταν λίγα βήματα πιο πίσω, κρατώντας σφιχτά τα φυλαχτά του. «Δεν θα σταματήσω μέχρι να πάρω εκδίκηση!» βρυχήθηκε η Tomoe, και τα μάτια της έλαμψαν σαν φωτιά. Οι σκιές γύρω της απλώθηκαν, μετατρέποντας το παλιό ιερό σε πεδίο μάχης γεμάτο σκοτάδι και κίνηση. Η Arata, φορώντας τη μάσκα, αισθανόταν το βάρος της αρχαίας γνώσης να την καθοδηγεί. Το πνεύμα μέσα στη μάσκα της έδειχνε την αλήθεια πίσω από την οργή της Tomoe, αλλά η λύση δεν φαινόταν ακόμη ξεκάθαρη.

Η Tomoe όρμησε προς την Arata με ταχύτητα που έμοιαζε υπερφυσική. Με τα νύχια της να λάμπουν σαν λεπίδες, επιτέθηκε, αλλά η Arata πρόλαβε να σηκώσει ένα προστατευτικό φυλαχτό που είχε φτιάξει ο Kaito. Το φως του σύμβολου έδιωξε προσωρινά τη σκοτεινή ενέργεια της Tomoe, αλλά δεν ήταν αρκετό για να την σταματήσει. «Δεν μπορείς να με σταματήσεις με τα αδύναμα τεχνάσματά σας!» φώναξε η Tomoe και εκτόξευσε κύματα σκοτεινής ενέργειας προς την Arata.

Η Arata χρησιμοποίησε τη δύναμη της μάσκας για να δημιουργήσει μια ασπίδα. Η ασπίδα έλαμψε, αλλά οι επιθέσεις της Tomoe την έσπασαν σταδιακά, αφήνοντας την Arata ευάλωτη. Ο Kaito, παρά τον πόνο του, σηκώθηκε και πέταξε ένα από τα φυλαχτά προς την Tomoe. Το φυλαχτό προσγειώθηκε πάνω της και άρχισε να καίγεται σαν φλόγα που απλώθηκε στη μορφή της. «Δεν θα σε αφήσουμε να κυριεύσεις την ψυχή της!» φώναξε ο Kaito, καθώς το φως από το φυλαχτό ανάγκασε την Tomoe να υποχωρήσει για λίγο.

Η Tomoe στράφηκε προς τον Kaito, τα μάτια της γεμάτα θυμό. «Εσύ είσαι η αδυναμία της, και τώρα θα σου δείξω τι σημαίνει να υποφέρεις!» Με μία κίνηση του χεριού της, εκτόξευσε σκοτεινή ενέργεια προς τον Kaito, που τον χτύπησε και τον έριξε ξανά στο έδαφος. Η Arata είδε τον Kaito να πέφτει ξανά και ένιωσε την καρδιά της να βυθίζεται. Η οργή και η θλίψη μέσα της συνδυάστηκαν με τη δύναμη της μάσκας, και η μορφή της άρχισε να λάμπει με ένα φως που αντήχησε με την αρχαία γνώση που τώρα κυλούσε στις φλέβες της.  «Tomoe, αυτός δεν είναι ο δρόμος σου!» φώναξε η Arata, η φωνή της γεμάτη δύναμη.

Η μάσκα άρχισε να δείχνει οράματα από τη ζωή της Tomoe: τη στιγμή της προδοσίας, τη θυσία, τον πόνο. Η Tomoe ξαφνιάστηκε, οι επιθέσεις της εξασθένησαν για λίγο, και οι σκιές γύρω της έμοιαζαν να συστέλλονται. Αλλά η Tomoe δεν είχε ακόμη ηττηθεί. «Ακόμη κι αν ξέρεις την αλήθεια, δεν αλλάζει κάτι! Η οργή μου δεν θα σβήσει!» φώναξε, και εξαπέλυσε την πιο δυνατή της επίθεση. Η Arata συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις της, τόσο τη φυσική όσο και την πνευματική.

Η μάσκα της έδωσε τη δυνατότητα να ενώσει το παρελθόν με το παρόν, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις που είχε μάθει για να δημιουργήσει έναν κύκλο προστασίας γύρω της και του Kaito. «Δεν είσαι μόνο ο θυμός σου, Tomoe!» φώναξε. «Άφησέ με να σε βοηθήσω να βρεις την γαλήνη σου!» Η Tomoe δίστασε ξανά, και οι σκιές άρχισαν να σβήνουν γύρω της. Όμως, η πάλη της με τον εαυτό της την κρατούσε ακόμη παγιδευμένη.

Η Arata όρμησε μπροστά, πλησιάζοντας την Tomoe και τοποθετώντας τη μάσκα στο πρόσωπό της. «Αν δεν μπορείς να δεις την αλήθεια, θα τη δεις μέσα από τα δικά μου μάτια!» Η μάσκα έλαμψε με ένα έντονο φως, και η Arata ένιωσε την ψυχή της Tomoe να ενώνεται με τη δική της. Οι εικόνες του παρελθόντος, του πόνου και της προδοσίας διαλύθηκαν, αφήνοντας πίσω μόνο την αλήθεια. Η Tomoe φώναξε, η φωνή της γεμάτη πόνο αλλά και λύτρωση. Το σώμα της άρχισε να μετατρέπεται σε φως, και οι σκιές εξαφανίστηκαν.

Η Arata σωριάστηκε στο έδαφος, εξαντλημένη, αλλά η Tomoe είχε φύγει. Ο Kaito την πλησίασε, κρατώντας το χέρι της. «Τα κατάφερες» της είπε, η φωνή του γεμάτη περηφάνια. «Τα καταφέραμε» ψιθύρισε η Arata, καθώς το φως της μάσκας έσβηνε τελείως, αφήνοντας πίσω της μόνο ηρεμία.Με την τελευταία λάμψη της μάσκας να σβήνει στον αέρα και την Tomoe να φεύγει από τη μορφή της σκιερής οντότητας, μια έντονη ησυχία απλώθηκε στον χώρο. Η Arata έμεινε εκεί, αναστενάζοντας, κουρασμένη αλλά συνάμα ανακουφισμένη. Ο πόνος της μάχης, οι φόβοι και οι ανησυχίες που την είχαν κυριεύσει, άρχισαν να υποχωρούν, και στη θέση τους αναδυόταν μια νέα κατανόηση.

Η Tomoe, εμφανώς εξαντλημένη, είχε επιστρέψει σε μια ανθρώπινη μορφή. Τα μάτια της, που κάποτε  φλέγονταν από θυμό, τώρα έλαμπαν με μια βαθιά θλίψη και λύτρωση. Η Arata την πλησίασε με προσοχή, φοβούμενη να την πληγώσει ξανά με μια αδέξια κίνηση. «Το έκανες» είπε η Tomoe με φωνή βραχνή από το βάρος των αιώνων, «κατάφερες να με ελευθερώσεις… αλλά και να με αναγκάσεις να αντιμετωπίσω το δικό μου παρελθόν.» Η Arata, με τον εσωτερικό της κόσμο να ηρεμεί, κούνησε το κεφάλι της. «Δεν ήθελα να σε καταστρέψω, Tomoe. Ήθελα μόνο να καταλάβεις την αλήθεια που είχες ξεχάσει, τη λύτρωση που σε περιμένει αν τη δεχτείς.»

Η Tomoe κούνησε το κεφάλι της, η θλίψη και η οδύνη να είναι φανερές στο πρόσωπό της. «Είχα ξεχάσει… Έχανα τον εαυτό μου μέσα στον πόνο και την οργή για τόσα χρόνια. Δεν ήξερα πια ποια ήμουν. Δεν ήξερα πια τι έπρεπε να κάνω.»

Η Arata στάθηκε αμίλητη για λίγο, παρατηρώντας την. Η ιστορία της Tomoe ήταν μια ιστορία αδικίας, απώλειας και, πάνω από όλα, μιας θύμησης που είχε θάψει βαθιά για να ξεφύγει από το πόνο. Όμως, η αλήθεια ήταν ότι η αρχαία δύναμη που την κυρίευε είχε γίνει πια βαρίδιο, καθιστώντας την σκιά του εαυτού της. «Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να θυμηθείς ποια ήσουν κάποτε,» είπε η Arata. «Να αναγνωρίσεις την καλοσύνη σου, την ανθρώπινη πλευρά σου, που ποτέ δεν έφυγε, όσο κι αν την έκρυψες πίσω από τη δύναμη της οργής.»

Η Tomoe έκλεισε τα μάτια της, αφήνοντας τη σιωπή να τη σκεπάσει. Ένιωσε την ανάσα της να ηρεμεί καθώς η συνείδησή της επέστρεφε στις αληθινές της ρίζες, στους ανθρώπους και τις αξίες που είχε παραμερίσει για αιώνες. Σιγά-σιγά, το βλέμμα της απαλλάχθηκε από την απόγνωση και αναδύθηκε μία αίσθηση γαλήνης, λες και για πρώτη φορά σε πολύ καιρό, η καρδιά της επανασυνδεόταν με τον κόσμο γύρω της.

Η Arata στεκόταν μπροστά της, συγκλονισμένη από το όλο φαινόμενο. Είχε αρχίσει να κατανοεί κάτι για τον εαυτό της, κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή της ήταν αόρατο. Είχε ζήσει όλη τη ζωή της στο σκοτάδι, φοβούμενη να αναγνωρίσει τις δικές της αδυναμίες, τις αμφιβολίες της. Μέσα από την προσπάθεια να βοηθήσει την Tomoe να βρει τη λύτρωση, είχε βρει κι εκείνη τη δική της.

Η μάσκα, αυτό το αρχαίο αντικείμενο του θρύλου, είχε γίνει γέφυρα όχι μόνο για τη σωτηρία της Tomoe, αλλά και για την αναγέννηση της Arata. Είχε ανακαλύψει ότι η αληθινή δύναμη δεν έρχεται μόνο μέσα από τη γνώση των άλλων, αλλά και από την αποδοχή και την κατανόηση του ίδιου του εαυτού της. «Ευχαριστώ,» είπε η Arata σιγανά. «Δεν το είχα καταλάβει μέχρι τώρα, αλλά έπρεπε να σε ελευθερώσω από την οργή σου για να ελευθερωθώ κι εγώ από τους φόβους μου.»

Η Tomoe χαμογέλασε ελαφρά. «Δεν ήξερα τι σήμαινε η λέξη ‘λύτρωση’, μέχρι που την είδα μέσα από τα μάτια σου. Η δύναμή μου πια δεν μπορεί να με κρατήσει πίσω.» Η Arata κράτησε τη μάσκα στα χέρια της και την εξέτασε για τελευταία φορά. Δεν ήταν πια απλώς ένα αντικείμενο που συνδεόταν με το παρελθόν και το μυστήριο, αλλά ήταν η αιτία για την οποία η ζωή της είχε αλλάξει. Αυτή η μάσκα, το σύμβολο μιας αρχαίας παράδοσης, ήταν έτοιμη να μεταμορφωθεί σε κάτι νέο.

Η Arata και η Tomoe βρήκαν το ναό όπου η μάσκα είχε φυλαχτεί και τοποθέτησαν το αντικείμενο στον βωμό. Στη θέση του, το αρχαίο κειμήλιο άρχισε να ακτινοβολεί μια απαλή, χρυσαφένια λάμψη, σα να είχε αποκτήσει έναν καινούργιο σκοπό. Η μάσκα δεν ήταν πια απλώς ένα εργαλείο από το παρελθόν. Τώρα, είχε γίνει η γέφυρα μεταξύ δύο κόσμων – του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η Arata τοποθέτησε την μάσκα στο βάθρο και στάθηκε σιωπηλή, αισθάνοντάς την να ενσωματώνεται πλήρως στον χώρο και στην ιστορία της περιοχής. «Αυτό το αντικείμενο δεν είναι μόνο για να θυμόμαστε τις παλιές ιστορίες. Είναι για να εμπνέουμε το μέλλον.» Η Tomoe συμφώνησε με ένα νεύμα. «Και το δικό σου μέλλον, Arata, είναι γεμάτο από νέες δυνατότητες.»

Η Arata επέστρεψε στην πόλη της, αλλά κάτι είχε αλλάξει μέσα της. Η μικρή της κοινότητα δεν είχε αλλάξει πολύ, αλλά εκείνη είχε αποκτήσει μια νέα προοπτική. Η μάχη με την Tomoe και το ταξίδι που έκανε για να τη βοηθήσει την είχαν μεταμορφώσει. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να αποδράσει από τον παρελθόν της, ούτε να τον ξεχάσει, αλλά μπορούσε να ζήσει με αυτή την κληρονομιά και να την αφήσει να εμπνέει το μέλλον της.

Η ιστορία της Tomoe, του yūrei που είχε αιχμαλωτιστεί στην οργή και τη θλίψη του παρελθόντος, ήταν πλέον μέρος του παρελθόντος. Ωστόσο, η θρυλική μάσκα που είχε γίνει το εργαλείο για τη συμφιλίωση της, είχε τη δυνατότητα να ζωντανέψει ξανά όποτε χρειαζόταν. Αν και η μάσκα είχε επιστρέψει στη θέση της, η Arata ήξερε ότι η ιστορία της δεν είχε τελειώσει. Η μάσκα μπορεί να ήταν ένα σύμβολο του παρελθόντος, αλλά η καρδιά της, γεμάτη από τις εμπειρίες που είχε αποκομίσει, είχε όλα τα στοιχεία για να δημιουργήσει κάτι νέο. Το μέλλον ήταν ανοικτό μπροστά της.

 

Περίοδος Εντό (Edo), γνωστή και ως Τόκουγκάουα, ήταν μια περίοδος στην ιαπωνική ιστορία που διαρκεί από το 1603 έως το 1868. Το όνομα «Edo» προέρχεται από την ονομασία της σημερινής πόλης Τόκιο.

Η μάσκα Hannya ή αλλιώς μάσκα nō είναι μια παραδοσιακή ιαπωνική μάσκα που χρησιμοποιείται στο Νο και Kabuki, τα παραδοσιακά ιαπωνικά θεατρικά είδη. Αντιπροσωπεύει μια γυναίκα που έχει μετατραπεί σε δαίμονα από την έντονη ζήλια και οργή, συχνά λόγω προδοσίας ή απιστίας.

Yūrei (幽霊) είναι τα πνεύματα ή φαντάσματα στην ιαπωνική παράδοση.

Taiko (太鼓) είναι μια παραδοσιακή ιαπωνική μουσική μορφή που χρησιμοποιεί τύμπανα