Τρέξε - Περιγραφή - Κεφάλαιο

Περιγραφή Βιβλίου

Μια μικρή παρέα τριών ατόμων αποφασίζουν να πάνε σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο της πόλης τους επειδή είχαν ακούσει πολλές τρομαχτικες ιστορίες γιαυτό. Στόχος τους είναι να δουν άμα όντως ισχύουν ή είναι ψέμματα που δημιουργούν οι κάτοικοι της πόλης. Το θέμα όμως είναι, θα φύγουν και οι τρεις αλώβητοι;

Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά 24/12/2020

Επιτεύγματα 🏆

Πρώτη θέση στο Audience favourites των WattAwards2021 στην κατηγορία one shots

Διήγημα 

 "Ντέιβιντ πάμε να φύγουμε" κλαψουριζω ενώ κρατάω το κινητό με τον φακό ανοιχτό ώστε να βλέπω καλύτερα.

"έλα Λένα δεν θα σου εμφανιστούν φαντάσματα και για να σε φάνε " με τσιγκλαει ο Πέτρος ενώ με προσπερνάει. Πως γίνεται τόση ανοησία μέσα σε δύο σώματα;

"έχω ακούσει πολλές ιστορίες γιαυτό το μέρος! Έχω δει και βίντεο στο YouTube!" συνεχίζω να κλαψουριζω ενώ περπατάω όλο και πιο κοντά τους.

"τα κάνουν για πλάκα δεν..." σταματάει από τον παράξενο θόρυβο που ακούστηκε λιγο πιο μπροστά μας. Ήμουν έτοιμη να λιποθυμισω από τον τρόμο μου μόνο που άκουσα αυτό το τρίξιμο.

"σας το είπα! Πάμε να φύγουμε δεν μπορώ!" λέω και αρχίζω να κλαίω. Δεν έπρεπε να συμφωνήσω να έρθω μαζί τους... Άρχισα να λέω από μέσα μου ενώ δάκρυα έβγαιναν από τα μάτια μου

"γαμω Πέτρο ηρέμησε λίγο την πάω να δω τι ήταν" ξεφυσαει ο Ντέιβιντ και μας αφήνει μόνους. Χωρίς να χάσει αφορμή ο Πέτρος με αγκαλιάζει και με φιλάει στο μέτωπο απαλά.

"άμα ήμασταν κάπου αλλού εκτός από εδώ το ξέρεις πως θα σε βαραγα;" τον ρωτάω και αφήνει ένα μικρό γελακι.

"ΒΟΉΘΕΙΆ" με το που ακούμε την φωνή του Ντέιβιντ να ζητά για βοήθεια κοκκαλωσαμε. Ήθελα να κουνηθω από την θέση μου αλλά δεν μπορούσα από τον τρόμο που με είχε καταβάλει, ένα βάρος στα πόδια μου με σταματούσε και αυτό ήταν που με έκανε να φοβάμαι ακόμα πιο πολύ.

"πάμε!" μου φωνάζει ο Πέτρος και χωρίς καν να με ρωτήσει με τραβάει από το χέρι μου. Με μιας φτάσαμε από εκεί που είχαμε ακούσει την φωνή του Ντέιβιντ, η πόρτα ήταν όμως κλειδωμένη.

"τι φάση;" ρωτάει ο Πέτρος και χωρίς να σκεφτεί περαιτέρω ρίχνει όλο του το σώμα πάνω στην πόρτα. Ευτυχώς γιαυτόν ήταν παλιά και σκουριασμενη κι άνοιξε γρήγορα. Όταν μπήκαμε μέσα είδαμε τον Ντέιβιντ να κάθεται χαλαρά στο παράθυρο με τα γυαλιά ηλίου και το κινητό με τον φακό να φωτίζει από κάτω το πρόσωπο του.

"αντε γαμησου μαλακα" ψέλλισε ο Πέτρος ενώ άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσας όπως και εγώ.

"δεν μπορείτε να πείτε σας έκανα να τρομάξετε" περιφρονευετε ενώ κατεβαίνει χαλαρά από το παράθυρο και ταυτόχρονα βγάζει τα γυαλιά του για να τα ξανά τοποθέτηση πάνω στην μπλούζα του.

"έτσι και το ξανά κάνεις ε" τον απειλώ ενώ συνεχίζει να γελάει. Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί τον κάνω παρέα...

"εντάξει εντάξει το υπόσχομαι πάμε να συνεχίσουμε" δήλωσε ενώ μας κούναγε το χέρι για να τον ακολουθήσουμε. Χωρίς να πούμε κάτι έστω να διαφωνήσουμε, τον ακολουθούμε για να πάμε στο υπόγειο που μας είχε απομείνει και μετά να φεύγαμε μια και καλή.

Το υπόγειο ήταν πιο σκοτεινό από ότι οι άλλοι όροφοι και αυτό ήταν που με έκανε να φοβάμαι όλο και πιο πολύ. Ιστοί, τρομαχτικες ζωγραφιές, διάφορα σύμβολα και ξεραμενο αίμα ήταν πάνω στους τοίχους αλλά και σε κάποια παλιά έπιπλα που είχαν παρατήσει, λογικά από την βιασύνη τους.

"Λένα τελειώνει" με καθησυχάζει ο Πέτρος κι εγώ αφήνω μια ανασα από το άκουσμα του. Όντως τελείωνε επιτέλους αυτός ο τρόμος, μετά από αυτό δεν θα θέλω να ξανά δω ταινία τρόμου.

"χμ αυτή η πόρτα είναι κλειδωμένη" παρατηρεί ο Ντέιβιντ ενώ κρατάει το πομολο.

"καλύτερα για εμάς" ψελλισα ευχαριστημενη για το γεγονός αυτό ενώ μαζεύω με τον αγκώνα μου τον ιδρώτα από το μέτωπο μου.

"ααα ένα κλειδί" αναφωνεί ο Πέτρος και τον σκουνταω εκνευρισμένη.

"δώσε!" απαιτεί ο Ντέιβιντ ενώ παίρνει το κλειδί από το χέρι του.

"μπες να τελειώνουμε εμείς θα περιμένουμε εδώ" δηλώνω ενώ κρατάω το χέρι του Πέτρου για να μην πάει μαζί του. Δεν θα εμένα μόνη μου σε τέτοιο μέρος, θέλω δεν θέλω είναι ο μόνος που μπορώ να βασιστώ.

"ναι αντε πήγαινε" συμφωνεί ο Πέτρος πάρα την θέληση του και μου χαρίζει ένα από τα πονηρά του χαμόγελα...

Όταν ακούσαμε τον χαρακτηριστικό ήχο της πόρτας ο Ντέιβιντ χαμογέλασε και την άνοιξε κατευθείαν για να πάει, μπαίνει μέσα και αρχίζει να παρατηρεί τον χώρο λες και είναι σε έναν όμορφο φανταστικό κόσμο...

Εκείνο το δωμάτιο ήταν πιο σκοτεινό και τρομαχτικό από τα άλλα, φαινόταν πως δεν είχε προσπαθήσει κανένας να μπει εδώ.

Ούτε καν για αστείο και καλά έκαναν.

"αντε βγες...." με το που πάει να τελειώσει την πρόταση του ο Πέτρος νιώθουμε ένα κρύο αεράκι να μας διαπερνά και μετά την πόρτα να κλείνει από μόνη της. Εκείνη την ώρα πανικοβληθηκαμε και αρχίσαμε να τραβάμε το πομολο για να ανοίξει, όμως φαινόταν να είναι κλειδωμένη;

"που πήγε το κλειδί;!" φωνάζω τρομαγμένη ενώ ακούμε και τον Ντέιβιντ να φωνάζει.

"στην κλειδαριά ήταν πριν κάτι δευτερόλεπτα το είδα εκεί!" με διαβεβαιώνει ο Πέτρος ενώ τον κοιτάω έντρομη, δεν ξέραμε τι να κάνουμε ταυτόχρονα ακούγαμε και την φωνή του Ντέιβιντ να φωνάζει και μετά σιγή.

"ΤΡΕΞΤΕ!" η χαρακτηριστική λέξη μας έκανε να το βάλουμε στα πόδια μόνο και μόνο από αυτό. Τσιριδες δικές μου, του Ντέιβιντ αλλά και του Πέτρου ακουγόταν σε όλο το κτίριο μέχρι που στο τέλος είχε πάλι ησυχία.

Δεν είχαμε καταλάβει καν ποτέ είχαμε βγει έξω και είχαμε μπει μες το αμάξι του Πέτρου, τα στήθη μας ανέβω κατέβαιναν με γρήγορους ρυθμούς από το τρόμο για το τι συνέβη στον Ντέιβιντ πριν λίγο.

"πρέπει να πάμε μέσα" λέω με κόφτη την ανάσα και με κοιτάει ο Πέτρος με μισό μάτι. Ήταν κακή ιδέα αλλά δεν πρέπει να παρατησουμε τον Ντέιβιντ και να φύγουμε.
Χωρις να πει κάτι, κουνάει το κεφάλι του καταφατικά ενώ παίρνει βαθιές ανάσες. Μετά από λίγα λεπτά αφού είχαμε ηρεμήσει αποφασίσαμε να βγούμε από το αμάξι, πήγαμε και οι δύο στο πορτμπαγκάζ για να πάρουμε "όπλα". Όταν όμως το ανοίξαμε είδαμε τον Ντέιβιντ νεκρό με ανοιχτά τα μάτια, Τσιριδες και ουρλιαχτά ξανά κατέστρεψαν την ησυχία που επικρατούσε πριν από λίγο.

"τι να κάνουμε;" ρωτάω τρομαγμένη και κλείνω γρήγορα το πορτμπαγκάζ. Δεν ηθελα να τον βλέπω τώρα έτσι όπως είναι.

"την αστυνομία!" απαντάει χωρίς σιγουριά ενώ αρχίζει να ξινει το κεφάλι του.

"δεν θα μας πιστέψουν!" λέω ενώ κρατάω το κούτελο μου και κλείνω τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα ώστε να μπορέσω να σκεφτώ καλύτερα, όταν όμως τα ξανά άνοιξα ο Πέτρος έλειπε από μπροστά μου.

"Πέτρο;" ρωτάω τρομαγμένη ενώ κοιτάω τον χώρο γύρω μου.

"Πέτρο!" αρχίζω να επαναλαμβάνω το όνομα του απανωτά μέχρι που η φωνή μου δεν έβγαζε άλλο πια άχνα.

Εκεί που πήγα να πάρω άλλη μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω να φωνάζω ένιωσα ένα κρύο πράγμα να μου κλείνει το στόμα..

[...]

"αυτά θυμάσαι;" με ρωτάει ο αστυνομικός και εγώ συμφωνώ.

" δεσποινίς Έλενα το ξέρετε πως όλα αυτά είναι ανοησίες; ή μέσα στο μυαλό σας; φαντάσματα δεν υπάρχουν" μου λέει ο αστυνομικός ενώ σημειώνει στον φάκελο μου.

"άμα δεν ήταν φαντάσματα τότε κάποιος που ήθελε να μας κάνει σοβαρή πλάκα" προσπαθεί να το σώσει ο Πέτρος κι εγώ συμφωνώ.

"ελεύθεροι" μας λέει χωρίς να μας κοιτάξει καν. Σηκωθήκαμε και οι δύο ταυτόχρονα για προορισμό έξω από την αίθουσα ώσπου μας σταμάτησε ο αστυνομικός.

"να σας γίνει μάθημα ε" σχολιάζει και εμείς κοιταζομαστε μεταξύ μας. Σίγουρα μας έγινε μάθημα σκέφτηκα από μέσα μου ενώ κοιτούσα τον Πέτρο φοβισμένη.

5 μήνες μετά.

"ακόμη να βρουν ποιος τον σκότωσε;" ρωτάει ο Πέτρος ενώ μου κρατάει το χέρι μου σφιχτά.

"να λες πάλι καλά που δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίων μας και ευτυχώς που κράταγα με τα κινητά μας και είδαν και από εκεί πως λέγαμε την αλήθεια." σχολιάζω ενώ ανοίγω το ντουλαπάκι μου για να βάλω την τσάντα μέσα.

"σωστό..." σχολιάζει ενώ με κοιτάει με ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη.

"τι ταινία θα δούμε σήμερα;" με ρωτάει και εγώ γελάω.

"το μόνο σίγουρο είναι πως δεν βλέπουμε θρίλερ!" τον απειλώ και αυτός κουνάει το κεφάλι του καταφατικά ενώ φεύγουμε για να πάμε στην τάξη.