Κάνε μια ευχή - Κεφάλαιο 3ο
Κεφάλαιο 3ο: Η συνήθεια Είχαμε κάτσει κανά μισάωρο να εξηγούμε ... δηλαδή να εξηγώ την φανερή και ανόητη για ευχή που έκανα χθες στα γενέθλια μου όταν μου έφεραν την τούρτα μπροστά μου. Η Κασσιανή με την Δέσποινα είχαν ένα χαμένο ύφος σε όλη την διάρκεια που έλεγα τα γεγονότα και τις λεμπτομέρεις αλλά το ύφος τους όσο και να το καταλάβαινα με άγχωνε πως θα ακούγαμε βρισήδη. «Για να καταλάβουμε από μια ευχή του Λεωνίδα εσείς από μαντράχαλους γίνατε δεσποινίδες;» ρωτά η Δέσποινα ενώ μας δείχνει με το δείκτη της. Γνέφουμε όλοι καταφατικά χωρίς να κοιταχτούμε και τότε τις βλέπουμε να ξεκαρδίζονται από τα γέλια ενώ κοπανιούνται στον καναπέ. Μπορούσα να πω πως αυτήν την αντίδραση την περίμενα πρώτη.... σχολιάζω από μέσα μου ενώ κατσουφιάζω πίσω στην θέση μου πάλι. Χρειάστηκαν περίπου μισή ώρα για να ηρεμήσουν ώστε να μπορέσω να τους εξηγήσω πως όντως λέμε την αλήθεια. «Έχετε καμία σας φωτογραφία ως αγόρια;» ρωτά η Κασσιανή ενώ μας κοιτά, σηκώθηκα τόσο γρήγορα που είχα φτάσει πολύ κοντά του
